God plass i gjestehavna når du startar ferien tidleg i juni.

– Lurer du på å dra på båtferie, skal du testa deg sjøl med å bu saman med familien under kjøkkenbordet ei veke. Kosar du deg under bordet, har du alle forutsetningar til å trivast i båt.

Eg er sjølsagt heilt uenig i den slags snakk. Kjøkkenbord-bildet passa betre i den tida då familien drog av garde i ei 25 fots snekke. Men det er klart at sjøl om båtane er større i dag, er det trangare enn det du er vant med heime. Likevel. Viss du er glad i å vera på sjøen og elskar å studera fartøy og farkostar av alle slag, interessert i å komma til plasser du bare har sett på kartet, er det alle tiders å vera på båtferie. Viss du berre vil ut på ferie, kan du kjøpa bobil. Men bobilane er dårlege å setja garn med.

Likevel. Når regnet plaskar ned, nordavinden riv og slit i kalesje og båt og du høyrer koss det hyler i riggen til seilbåtane rundt deg, då kan det jo røyna litt på humøret.

Heimekoseleg når du har ei ferje med Stavangeske-flagg å sjå på heile dagen.

I dag er det både regn og vind på Brekstad på Ørlandet. Inne på hurtigbåtterminalen er veggene fulle av interessant informasjon om fuglelivet her i området. Dette festa eg meg spesielt med:  For ein del år sidan blei ein måke ringmerka på den forblåste øya Tarva utanfor Bjugn. Veit du kor dei fann den igjen same vinter? Heilt nede i Frankkrike. Seinare vintrar er den same måken observert i Marokko. Kanskje ikkje så rart at sjølv måkar blir leie av vind og regn og dreg mot sør når det haustar her oppe på Trøndelagskysten.

Seks dagar har gått sidan me forlet solfylte Stavanger og sette kursen om Hjelmeland og Erfjord til Lofoten. Nå er me sånn cirka godt og vel halvveis til  målet. Valsøya og Vallersund i Bjugn kommune, næraste nabo til Ørlandet, skal vera midt mellom Bergen og Lofoten. Den kvite flytestaken rett sør for Valsøya skal vera midtveismerket.

– Ørlandet er flatt og vindfullt. Og som landet, så folket, sa ei jente frå denne kommunen som studerte i Bergen på same tid som meg. Men gjestehavna på Brekstad er grei den. Straum, vatn og god plass. På hotellet rett oppe på land kan me sjå fotball-VM på storskjerm. Hurtigbåtterminalen ligg vegg-i-vegg med hotellet.

For ein gammal ferjematros som meg er det jo litt heimekoseleg å sjå på ferja «Ørland» som kjem og går her. Den har tre raude ringar på skorsteinane og Stavangerske-flagg på skutesidene og går i ferjesambandet Brekstad – Valset. Dette skal vera ei ferje som er omtrent heilt lik «Sand» i Ropeid-sambandet.

Hurtigbåten «Terningen» marsja med 34 knop og brukte 50 minutt til Trondheim.

Grunnen til at me havna her? Herifrå kan du ta hurtigbåten inn til Trondheim på 50 minutt. Lurt å reisa kollektivt her. Billegare og raskare. Det er ein lang og brei fjord inn til Trondheim. Når ektefella på død og liv skal dit, er det ikkje så dumt å liggja på Brekstad.

Hadde ikkje venta å oppleva Otto Nielsen syngja Grini-visa på Rockheim.

Rockheim var det store målet i trønderhovedstaden. Eg må vel innrømma at rockemusikk ikkje er det eg er mest interessert i her i verda. Men det var jo eit meir mangfoldig innhald i museet enn eg trudde. Var ikkje klar over at Jens Book-Jensen og Alf Prøysen skulle vera der. Høgdepunktet for meg var likevel ein video der Otto Nielsen song Grini-sangen for eit stort publikum med mange kjenningar frå 1960-talet. – Det har vi, det har vi, det har de neigu ute, nei det måtte være utrivelig, der ute i det fri, song Nielsen og Werna og Einar Gerhardsen, Andreas Cappelen og mange andre gamle kjente fjes sang med. Arnulf Øverland sat berre og kikka på teksten og såg sur ut.

Etter Rockheim gjekk med til Nidarosdomen. Men den var stengt, grunna gravferd. Då tok me heller Gråkallbanen. Kjekk dag.

Yr lovar betre vêr over helga. Ha ei strålande helg!